Αν μπορούσε μόνο κανείς να γευτεί το κενό του, αν μπορούσε ν’ αναπαυτεί στο κενό του, αν δεν ήταν αυτό το κενό άλλος ένας τρόπος του είναι (χωρίς όμως και να είναι τελείως ο θάνατος)…
Είναι τόσο δύσκολο να πάψεις ξαφνικά να υπάρχεις, να πάψεις να είσαι μέσα σε κάτι. Η πραγματική οδύνη είναι να νιώθει κανείς μέσα του να μετατοπίζεται η σκέψη του. Η σκέψη όμως, ως σημείο, δεν είναι οπωσδήποτε, όχι, οδύνη.
Έχω φτάσει στο σημείο όπου δεν αγγίζω πια τη ζωή, αλλά μαζί της εντός μου όλες τις επιθυμίες κι εκείνη την αδιάκοπη θωπεία του είναι. Δεν έχω πια παρά μόνο μια απασχόληση, να με ξαναφτιάξω απ’ το μηδέν.
(Από τη συλλογή Le Pèse-nerfs (1925), Μετάφραση Ζ. Δ. Αϊναλής)
Antonin Artaud
Είναι τόσο δύσκολο να πάψεις ξαφνικά να υπάρχεις, να πάψεις να είσαι μέσα σε κάτι. Η πραγματική οδύνη είναι να νιώθει κανείς μέσα του να μετατοπίζεται η σκέψη του. Η σκέψη όμως, ως σημείο, δεν είναι οπωσδήποτε, όχι, οδύνη.
Έχω φτάσει στο σημείο όπου δεν αγγίζω πια τη ζωή, αλλά μαζί της εντός μου όλες τις επιθυμίες κι εκείνη την αδιάκοπη θωπεία του είναι. Δεν έχω πια παρά μόνο μια απασχόληση, να με ξαναφτιάξω απ’ το μηδέν.
(Από τη συλλογή Le Pèse-nerfs (1925), Μετάφραση Ζ. Δ. Αϊναλής)
Antonin Artaud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου