Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2024

Πέρασα

Because these wings are no longer wings to fly

— T.S. Eliot


Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ’ όλα. Λίγο απ’ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριά των αισθημάτων

μ’ ένα οποιοδήποτε κλειδί της λησμονιάς.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.


Κική Δημουλά

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024

Παυσίπονον


Το βλέμμα φτάνει άνετα στη Λισαβώνα

έχω σχεδόν αποδημήσει στα εναύσματα

θα ‘θελα να σου επιστρέψω την αφή σου

χαρίζοντάς σου και τα δέκα μου δάχτυλα

μνημονεύουμε μυστήριο:

μνημονεύουμε ηλιθιότητα, μα εμένα

με φρουρεί συνέχεια η εναρθροσύνη

το τρίγωνο εμπαίζει κι αυτό τα ανύπαρκτα

ουράνια συνεχώς με τρία ύψη

δευτερεύοντες άγγελοι διαρκώς συστρέφονται

στον ύπνο πετυχαίνουμε το σοσιαλισμό μας.


Κουφάλογο – αυτή ‘ναι – η αδιόρατη καλοσύνη

χασμουρητό του έαρος μυωπική νοσταλγία.


Είμαι ακέραιος ωσάν του Άγιου Πάνθηρα τα σαγόνια

κοιτάζοντας απ’ τη γαλάζια κλειδαρότρυπα

τις λινές του Ιησού βλεφαρίδες που ο άνεμος

με τον αντίχειρα ξαναχαϊδεύει σήμερα

στα ανεπρόκοπα βράχια της χαμηλόφωνης Ιουδαίας.


Οσμίζομαι καταιγίδα στο έπακρο

μα η καρδιά μου απουσιάζει στ’ αγριολούλουδα.


Νίκος Καρούζος

Έρως Μελαχρινός


Απόψε πονάω σ’ όλες μου τις απογνώσεις

κάνει πολύ κρύο κάτω απ’ τη σκιά

της ζωής μου που γέρασε

βαθιές γουλιές οι μελαγχολίες

είναι πληρωμένοι δολοφόνοι

ας οργανωθεί πια η σφαγή

απ’ ό,τι αγαπάω ακόμα


Μάτση Χατζηλαζάρου

Χαϊκού

 Μπορεί αυτός ο κόσμος

να είναι ένα λάθος

αλλά οι κερασιές ανθίζουν. 



Kobayashi Issa

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2024

Ανοίγεις και κλείνεις σα λουλούδι


Έρχομαι – μουδιασμένος με υποδέχεσαι,

κρατάς τα μάτια επίμονα χαμηλωμένα,

ύστερα λίγο λίγο ξεθαρρεύεις,

αρχίζεις να μιλάς με τρυφεράδα,

τα μάτια χρωματίζεις με ιλαρότητα,

ω πόσο εγκάρδια έγινε η κάμαρη,

δε θέλω γλύκισμα, η κουβέντα σου μου αρκεί.

Μα αν ξεχαστώ και κοιτάξω το ρολόι,

και δείξω μέριμνα για τις δουλειές του κόσμου,

σβήνεις σιγά σιγά την ομιλία,

αρχίζεις να μουδιάζεις λίγο λίγο,

σα να ’μουν ξένος μ’ αποχαιρετάς,

και κλείνεις, κλείνεις σα λουλούδι.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024

Αν ξαναγεννιόμουνα


Αν ξαναγεννιόμουνα

όλα όσα έζησα δε θα τ’ αρνιόμουνα

θα 'κανα την ίδια ζωή

κι η κάθε μου αναπνοή

θα 'τανε ίδια κι αυτή


Αν ξαναγεννιόμουνα

για όλα τα λάθη μου δε θα νιαζόμουνα

κι ούτε θα 'χα υπομονή

να ψάξω να βρω το πως, το γιατί


Και το λέω πολύ ειλικρινά

ότι αν γεννιόμουνα ξανά

τίποτα δε θ' άλλαζα

μα τίποτα, μα τίποτα


Αν ξαναγεννιόμουνα

μαζί σου όλα θα τα μοιραζόμουνα

κι ούτε θα 'χα υπομονή

να ψάξω να βρω το πως, το γιατί


Βασιλάκη Α. 

Για τον φτωχό Bertolt Brecht


Εγώ ο Bertolt Brecht

είμαι από τα μαύρα δάση,

η μάνα μου στις πολιτείες

με κουβάλησε,

σαν ήμουνα ακόμα στην κοιλιά της,

και των δασών η παγωνιά

μέσα μου θα `ναι ως το θάνατό μου.


Έχω, έχω το σπίτι μου

στην πολιτεία της ασφάλτου,

φορτωμένος από την αρχή

με όλα τα μυστήρια του θανάτου

με εφημερίδες, με καπνό και με ρακή,

καχύποπτος και τεμπέλης

κι ευχαριστημένος στα στερνά.


Φέρομαι φιλικά στους ανθρώπους

φορώ καθώς το συνηθίζουν

ένα σκληρό καπέλο,

λέω, είναι ζώα που μυρίζουν τελείως ιδιόμορφα

και λέω πάλι,

δε βαριέσαι έχω κι εγώ την ίδια μυρουδιά.


Το πρωί στο γκρίζο χάραμα

τα έλατα κατουράνε,

και τα ζωύφιά τους τα πουλιά

αρχίζουν να φωνάζουν

Κείνη την ώρα αδειάζω το ποτήρι μου στην πόλη

πετάω τ’ αποτσίγαρό μου και ανήσυχος κοιμάμαι.


Απ’ αυτές τις πολιτείες

θα απομείνει εκείνος που διάβηκε από μέσα τους

ο άνεμος, δίνει χαρά το σπίτι σ’ αυτόν που τρώει,

τ’ αδειάζει.


Ξέρουμε ότι είμαστε περαστικοί

κι ότι ύστερα από μας

τίποτα τ’ αξιόλογο δε θα ‘ρθει.

Ελπίζω στους σεισμούς

που μέλλονται για να ‘ρθουν,

να μην αφήσω τη Βιρτζίνιά μου

απ’ την πίκρα να μου σβήσει.


Εγώ ο Bertolt Brecht

από τα μαύρα δάση,

ξερασμένος στις πολιτείες της ασφάλτου

μέσα στη μάνα μου σε πρώιμη εποχή.


Bertolt Brecht